Przyjrzyjmy się najpierw, co się dzieje na chwilę przed wyjściem na podium. Posłuchajmy uważnie, w jaki sposób zostaniemy przedstawieni słuchaczom. Osoba, która to robi, może powiedzieć coś osobistego, wzruszającego lub dowcipnego. Czasem takie stwierdzenia wymuszają odpowiedź prelegenta. Jeśli odpowiednio nie zareagujemy, słuchacze mogą uznać, że nie zwracamy na nich uwagi.
Przy odrobinie szczęścia będziemy mieli okazję nawiązać do tematyki prezentacji. Jeśli jednak nie potrafimy naprędce wymyślić odpowiedzi tak, aby nie zepsuła ona przygotowanego wstępu, lepiej nie mówmy nic. Po prostu rozpocznijmy prezentację zgodnie z planem.
Jeśli w drodze na podium niesiemy tekst prezentacji z sobą (tzn. jeśli nie znajduje się już na pulpicie), powinniśmy go ukryć. Możemy na przykład zwinięte w rulon kartki trzymać przy udzie (zróbmy to, kiedy nikt na nas nie patrzy). Podchodząc do pulpitu, trzymajmy tekst blisko nogi.
Zapewne znamy już prezentację na tyle dobrze, że pamiętamy pierwsze zdanie lub dwa. Zatem kiedy staniemy przy pulpicie, nie spoglądajmy od razu w dół, na tekst prezentacji.
Kiedy stoimy już na podium, tekst trzymajmy wciąż w ukryciu i niepostrzeżenie umieśćmy go na pulpicie. W trakcie tej czynności wzrok należy skierować na słuchaczy. Osoby praworęczne kładą tekst po lewej stronie, a pierwszą stronę po prawej. Osoby leworęczne robią odwrotnie. Takie ułożenie tekstu pozwala nie przejmować się odwracaniem stron co najmniej przez pierwszą minutę prezentacji.
Następnie ustawmy się w takiej odległości od pulpitu, aby znajdował się on w zasięgu ręki i żebyśmy mogli pod odpowiednim kątem spoglądać na tekst. Jeśli pulpit jest regulowany, a wcześniej korzystał z niego ktoś inny, ustawmy go tak, aby dolna krawędź znalazła się nieco poniżej mostka.
