Analiza konkurencji według Portera
Podejście do analizy konkurencji według M.E. Portera [75] jest jedną z częściej wykorzystywanych metod w analizie polskiej bankowości (por. [58] oraz [3]). Podstawową kategorią takiej metody jest strukturalna analiza sektora. Kluczowym elementem otoczenia firmy jest sektor, w którym ona konkuruje, a jego struktura wywiera wpływ na strategię, którą firma może stosować. Stan konkurencji w sektorze zależy od pięciu podstawowych sił konkurencyjnych (por. rys. 1.7):
– siły przetargowej dostawców w przypadku bankowości jest to siła, z jaką poszczególni dostawcy wolnego kapitału są w stanie negocjować korzystne dla siebie warunki współpracy z bankiem (najważniejszym czynnikiem dla dostawców będzie atrakcyjność oprocentowania złożonych środków)
– siły przetargowej nabywców w bankowości będzie to siła, z jaką kredytobiorcy są w stanie negocjować korzystne dla siebie warunki współpracy z bankiem (najważniejszym czynnikiem dla nabywców będzie atrakcyjność oprocentowania kredytów)
– groźby wejścia bankowość z racji swej wysokiej kapitałochłonności jest dość dobrze chroniona przed wejściem nowych konkurentów
– groźby ze strony substytutów podstawowe produkty bankowe, tj. kredyty i lokaty, są narażone przez różne substytuty: w przypadku lokat są to bezpośrednie inwestycje na giełdzie i fundusze powiernicze, a w przypadku kredytów są to emisje akcji czy obligacji oraz transakcje leasingowe
– poziomu (natężenia) istniejących konkurentów (banków i innych instytucji finansowych).
Po przeprowadzeniu analizy sił wpływających na konkurencję w sektorze, firma jest w stanie zidentyfikować swoje słabe i mocne strony w porównaniu z całym sektorem. Według Portera istnieją trzy podstawowe strategie konkurencji, za