Są to skale punktowe, w ramach których dla każdego punktu (przedziału oceny) jest opracowana krótka charakterystyka, ułatwiająca dobór właściwej liczby punktów.
W innych przypadkach (przy innym doborze kluczy analitycznych) być może właściwsza będzie skala od -3 do +3. Przedstawiony wyżej przykład ma naturalnie sens w większym przedsiębiorstwie produkcyjnym, gdzie jest określony podział pracy i gdzie tzw. technologia pisana jest starannie opracowana (z określeniem normatywu braków). Wyższe stopniowanie w podanym wyżej przykładzie nie ma sensu. Produkcja całkowicie bezbrakowa jest z przyczyn technologicznych niemożliwa (zawsze w obrabianym detalu – z przyczyn niezależnych od operatora – może się na przykład złamać wiertło)4.
Jak z powyższego widać, cechowanie skal – poprzez odpowiednie opisy słowne (zwane często kluczami analitycznymi) – jest tym lepsze, im bardziej jest „sprowadzone w dół”, do konkretnych grup stanowisk, a nawet pojedynczych stanowisk.
Opisywana tu technika jest pod wieloma względami lepsza niż technika oparta na skalach punktowych bez kluczy analitycznych. Przede wszystkim, zmusza ona oceniających do bardziej precyzyjnego doboru punktów. Tym samym jest szczególnie użyteczna w odniesieniu do kierowników (czy innych oceniających), skłonnych do zbyt liberalnej czy zbyt surowej oceny. Technika ta jest jednak bardziej pracochłonna i stawia wyższe wymagania merytoryczne i semantyczno- językowe przed projektantami: W szeregu przypadków warto tu skorzystać z pomocy dobrego zewnętrznego eksperta.
