Siły napędowe konkurencji wewnątrz sektora bankowego pomocą których można uzyskać wyniki lepsze od innych firm w danym sektorze. Są to:
– wiodąca pozycja pod względem kosztów całkowitych,
– zróżnicowanie dziedzin działalności,
– koncentracja.
Strategia wiodącej pozycji w sektorze pod względem kosztów całkowitych polega na zdobyciu takiej pozycji za pomocą funkcjonalnych zasad postępowania. Wymaga ona agresywnego inwestowania w urządzenia produkcyjne oraz dążenia do obniżania kosztów poprzez m.in. zdobywanie doświadczenia, ścisłą kontrolę kosztów bezpośrednich i ogólnych. Motywem przewodnim tej strategii staje się niski koszt wytwarzania w porównaniu z konkurentami. Pozycja niskich kosztów chroni firmę przed wszystkimi siłami konkurencyjnymi. Utrzymanie pozycji niskich kosztów przynosi firmie wyższe od przeciętnych zyski, mimo obecności mocnych sił konkurencyjnych. Zapewnia również ochronę przed rywalizacją ze strony konkurentów oraz chroni przed potężnymi nabywcami, którzy mogą wykorzystać siłę jedynie do obniżania ceny do poziomu, który oferuje następny pod względem sprawności konkurent. Niski koszt chroni również przed potężnymi dostawcami, zapewniając większą elastyczność przy podwyższaniu kosztów nakładów. Czynniki prowadzące do niskich kosztów stwarzają zazwyczaj poważne bariery wejścia pod względem ekonomii skali czy przewagi cenowej. Osiągnięcie pozycji niskich kosztów całkowitych często wymaga wysokiego względnego udziału w rynku albo innych rodzajów przewagi, na przykład korzystnego dostępu do źródeł surowców (w przypadku banków – źródeł finansowania np. w postaci depozytów). Przewaga kosztowa wymaga również między innymi istnienia efektu skali działalności oraz rygorystycznej kontroli kosztów w całym banku (por. J. Ca- nals [12]). W celu uzyskania efektu skali niezbędne jest osiągnięcie odpowiedniego rozmiaru działalności. Dla wielu banków oznacza to przyjęcie strategii prowadzącej do porozumień kooperacyjnych bądź fuzji i połączeń, jakich wiele zanotowano w ostatnich latach.
