Po rozpoczęciu prezentacji zmieniamy strony, przesuwając je. Nie odwracajmy stron, aby nie wywoływać wrażenia odczytywania tekstu. Przesuwanie stron sugeruje, że po prostu korzystamy z notatek lub szkicu. Słuchacze będą przekonani, że wiemy, o czym mówimy.
Po pięciu lub dziesięciu minutach prezentacji możemy poczuć narastającą tremę. Jej objawem bywa nerwowe kiwanie się czy kołysanie. Musimy być czujni i zwracać baczną uwagę na to, co robimy i mówimy. Przyjrzyjmy się, jak postępują aktorzy. Aktorzy najpierw słyszą w głowie słowa, które mają powiedzieć. Wykorzystajmy więc pauzy, podczas których patrzymy na tekst prezentacji, aby usłyszeć słowa, które zamierzamy wypowiedzieć. Jeśli przećwiczymy to setki razy, słowa te staną się naszymi własnymi słowami – nawet jeśli napisał je ktoś inny lub gdy wygłaszamy prezentację w zastępstwie kolegi.
Po zadaniu pytań retorycznych lub przedstawieniu ważnych punktów prezentacji powinniśmy zrobić dłuższą pauzę. Pauzy te mogą się nam wydawać męcząco długie (pamiętajmy jednak, że podczas całej pauzy napięcie słuchaczy wzrasta), ale w oczach słuchaczy będziemy wyglądać naturalnie i pewnie. Dzięki pauzom widzowie będą uważali, że jesteśmy otwarci na dialog i dobrze orientujemy się w omawianej tematyce.
Po zakończeniu prezentacji nie uciekajmy od razu z podium. Pozostańmy na podium i utrzymujmy kontakt wzrokowy ze słuchaczami. Jeśli rozlegną się brawa, należy powiedzieć po prostu „dziękuję”, poczekać chwilę i opuścić podium.
Pamiętajmy, żeby nie pokazywać publiczności tekstu prezentacji, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Zsuńmy tekst dyskretnie z pulpitu i pozostawmy go na półce znajdującej się poniżej lub przesuńmy go z powrotem do nogi, która jest poza zasięgiem wzroku słuchaczy. Przytrzymując tekst wystąpienia przy nodze, wróćmy na swoje miejsce.
