Struktury smukłe cechuje duże spiętrzenie kierowania (duża liczba szczebli w strukturze). Może to być następstwem małej rozpiętości kierowania. Struktury nadmiernie wysmuklone mają niewiele zalet. Jedną z nich może być łatwość w kierowaniu nielicznym zespołem, w koordynowaniu jego pracy. Wady tych struktur są natomiast przeciwieństwem zalet struktur płaskich. I tak w strukturach smukłych wydłużone są drogi przepływu informacji i zwiększona jest liczba węzłów informacyjnych. Sprawia to, że proces decyzyjny jest utrudniony. W tego typu strukturach zmniejsza się podatność na innowacje i przedsiębiorczość podwładnych, którzy mają ograniczony zakres swobody zachowań. Większa liczba komórek i jednostek organizacyjnych utrudnia koordynację na wyższych szczeblach kierowania. Wreszcie warto zauważyć, że w strukturach tych, z uwagi na dużą liczbę stanowisk kierowniczych, umacnia się tzw. „technostruktura”. Może nastąpić rozwój biurokracji (w pejoratywnym znaczeniu), gdyż niedociążeni pracą kierownicy sami poszukują czynności (często zbędnych), które uzasadniałyby sens ich istnienia na tych stanowiskach.
Analiza wad i zalet tego typu struktur organizacyjnych może skłaniać do wniosku, że z punktu widzenia sprawności funkcjonowania banku lepsze są struktury płaskie. Stąd zalecenie spłaszczania struktur należy przyjąć jako dyrektywę praktyczną. Trzeba jednak pamiętać, że procesowi temu winny towarzyszyć przesłanki racjonalne. Może się bowiem okazać, że znaczna trudność, złożoność i ważność zadań wymagających ścisłego nadzoru skłaniają do zawężania rozpiętości kierowania, czego skutkiem powinno być wysmuklanie struktury. Taka sytuacja może mieć miejsce w niektórych obszarach funkcjonowania banku, gdzie realizuje się zadania obciążone dużym ciężarem gatunkowym, znacznym ryzykiem i odpowiedzialnością, wymagających permanentnego nadzoru i kontroli. Można zatem skonstatować, że zadowalającym rozwiązaniem pod tym względem jest takie, które uwzględnia pokrywanie się tzw. rzeczywistej rozpiętości kierowania z potencjalną, czyli taką, która bierze pod uwagę czynniki owej rozpiętości. Nie można zatem z góry stwierdzić, że struktury płaskie są lepsze od smukłych. W konkretnej sytuacji lepsza będzie ta struktura, która uwzględni postulowaną zasadę pokrywania się rozpiętości rzeczywistej z potencjalną.
